Pizza margherita

W ramach akcji Włoskie smaki, organizowanej przez Zuzię,  mieliśmy za zadanie przygotować pizzę. Oczywiście pizzę rodem ze słonecznej Italii. Postawiłam na chyba jedną z najbardziej znanych, czyli margheritę. Pizza ta została wymyślona przez piekarza Reffalele Esposito w 1889 roku, kiedy to do Neapolu zawitała Małgorzata Sabaudzka (Margherita Sabaudii). Jej składnikami są czerwone pomidory, zielona bazylia oraz biały ser mozzarella, które reprezentują barwy narodowe Włoch. Podobno to właśnie na cześć królowej Małgorzaty nazwano tę pizzę. 

Pizza margherita jest specjalnością Neapolu. Drugą popularną pizzą neapolitańską jest marinara, równie skromna jak jej kuzynka, którą dziś Wam prezentuję. Pokrycie marinary składa się z pomidorów, mozzarelli, oregano, czosnku i oliwy. Obie zachwycają prostotą i urzekają smakiem. W końcu dobra włoska pizza nie może tonąć w nadmiarze składników. 

Jeśli już jesteśmy w temacie pizzy, to przypomina mi się moje pierwsze zmierzenie z tym flatbredem. Było to dobrych kilkanaście lat temu, kiedy o kuchni wiedziałam tyle, co nic (oprócz tego, gdzie się w naszym domu znajduje), a obsługa piekarnika była dla mnie czarną magią. Ku mojemu zdziwieniu z wyrobieniem ciasta poradziłam sobie bez problemów (jak na pierwszy raz, sama nie mogłam wyjść z podziwu), jednak piekarnik okazał się być dla mnie czarną magią. Pizza piekła się, piekła i upiec nie mogła. Wyszła mi totalnie gumowata, jednak pomimo tego Mama zjadła ją ze smakiem (oczywiście tylko kawałek, nie chciałam przecież jej zabić. A co do „zjedzeniem ze smakiem”, to mogłam to lekko podkoloryzować).

Włoską pizzę przygotowałam razem z Mirabelką, Zuzią, Bartoldzikiem i Martynosią. Zajrzyjcie do nich koniecznie i sprawdźcie, co smacznego wyczarowali.